خاطرات بانویی که اینک فرهنگ ساز است

........ در خانه  هیچوقت جائی برای  اارائه  نظر من نبود  ران  مرغ  از ان برادرانم  بود  و بال و پوستش همیشه  نصیب  من  بگذریم بزرگتر که  می شدم  در همه  جا رتبه  اول یا دوم از ان من بود  اما هیچوقت  دیده نمی شدم  شبها می نشستم به برادران بزرگتر م  درس میدادم تا نیمه های شب  حسابرسی  دفتر کتا بهای  پدرم را  داشتم مثلا  او  تاجر وقت  بود شاید  چند  ساعتی نمی  گذشت  که صبح زود  از  همه  زودتر بیدار  میشدم بعد  از  نماز  صبحانه همه را مهیا می کردم  و اب و جارو  بالاخره  راهی دبرستان میشدم چند  صباحی نگذشته  از  دوران  تحصیل اجبارا  راهی دانشسرا  شدم  با توسل به  زورو کتک ................

 حیرت سرخ  / نادر پورخانی           

شعرواژه های سرگردانی/

 که شعر نمی شود /

 و نه لباس نثر می پوشد؟!/

" هذیان گونه" /

وزنش در بی وزنی خوانایی ست! /

و حجمش ، سرد/

 بسان "مشبه به" ای که/

 " سراب واره"  است:/

بیگانه ی سنجش/.............

علی اکبر ابراهیمی 

دبیر آموزش و پرورش مدارس همدان 

اگر رنجی نبود

باگریه زاده نمی شدیم

دنیا جای خوبی برای عاشقی نبود.

ما متعلق به آسمان بودیم 

....... 

چیزی نیست!
کمی دلتنگ توام

و ...

ازاین دلتنگی

شاید

کمی بمیرم

کفشهایت را که می پوشی،

راه می افتم

به ایستگاه که میرسی

سوار می شوم

چمدان را که می بندی

مسافرمی شوم

کجا میروی؟

وقتی من در پیکره ی تو،فسیل شده ام؟

...... 

هیچ چیز بعید نیست 

جز آمدنت.....

 سروده ی هشتم  

 فرخنده قربانی مقدم  

...................................................................

 توکنون پرکشیده ای

          آزاد – رها...!

امامن.....

       همچنان

        زیرآوارم

به سختی نفس میکشم

        به چارچوب تنم زنجیرشده ام

           باقلبی آتش گرفته

  در دیار ما    

فصل ها سردست؛                                          

و آیینه ها غبار آلود!

تو ای "گم شده یار"

 ای "خوش نشسته " در خیال خویش!

چه خوش تر از" خویش"

 در صفحات خاطراتم!...................

 
برو حرم امام دخیل ببند!
                                                  

هیچگاه به نامه های حراست توجهی نداشتم،رئیس آموزش وپرورش منطقه هم بارهاازمن خواسته بود،که برا ی پاره ای مذاکرات به دفترش بروم،اما هرگزنرفتم،تااینکه دریکی ازروزهای خنک بهاری درزیریکی ازدرختان محوطه ی اداره تکیه داده بودم،رئیس اداره ازبیرون واردمحوطه شد،بادیدن من بالبخنده به طرفم آمد،به رسم احترام ازجابرخاستم،دست دادیم،خوش وبشی کردیم،دست مراگرفت وبه طرف دفترش کشید،باهم وارد دفتر شدیم،بسیارتلاش کرد،که جو دوستانه ای رابه مجلس دونفره ی ما بدهد،راستش را بخواهید، من هم بدم نمی آمد،کلی بگوبخند راه انداختیم،دستور چای داد،چای داغی هم خوردیم،او هم دل پری داشت از وضعیت اسفبار بودجه ی آموزش و پرورش ،کیفیت آموزش،حقوق معلمان،دانش آموز سالاری حاکم بر مدارس و...